Park Narodowy Skadarsko Jezero (Jezioro Szkoderskie)

Położony w centralnej części Czarnogóry o powierzchni 40 tys. ha. Założony w 1983r. jest największym, a zarazem najmłodszym ze wszystkich parków narodowych Czarnogóry. Zajmuje 7% powierzchni kraju. Park obejmuje znaczną część czarnogórskiego fragmentu Jeziora Szkoderskiego. Jest to największe jezioro na Półwyspie Bałkańskim, położone na granicy Albanii i Czarnogóry.

Warto w tym miejscu wspomnieć, że ochroną nie jest objęte całe jezioro, ale jedynie jego czarnogórska część czyli ok. 2/3 akwenu. Obszar ten jest ostatnim miejscem życia pelikanów w Europie, największym rezerwatem ptaków w Europie, jedną z największych przyrodniczych i historycznych atrakcji Czarnogóry. Jezioro znajduje się zaledwie 7 km od brzegu Adriatyku - 2/3 jego powierzchni znajduje się w Czarnogórze, natomiast 1/3 już na terytorium Albanii. Do jeziora uchodzi kilka większych rzek, z których największa jest Morača, a z jeziora wypływa rzeka Buna (Bojana), która poprzez bifurkację uchodzi do Adriatyku i rzeki Drin. Co ciekawe, miejscami dno jeziora znajduje się poniżej poziomu morza. Przeciętna głębokość jeziora wynosi 6m. Linia brzegowa jest bardzo urozmaicona, a na jeziorze występują liczne wyspy m.in.: Vranjina (osada rybacka i klasztor Św. Mikołaja), Grmozur (stare więzienie dla oponentów króla Nikołaja), Starcevo (orestaurowany XIV-wieczny kościół), Archipela Kranijski, Omerova gorica (siedlisko czapli). Taflę wody pokrywa dywan bagiennych roślin z żółtymi i białymi kwiatami. Zachwyca pięknem o każdej porze roku. Zmienia się przy tym jak kameleon. Wczesną wiosną, gdy stan wody jest najwyższy, zalewa nadbrzeżne łąki i drogi. Zatopione góry - wyspy przypominają wtedy obrazki z dalekich Chin. Latem cieszy oko zieleń porośniętych drzewami brzegów, zimą stonowane barwy powodują, że jezioro wygląda jak ze starej, czarno-białej fotografii. Za sprawą umiarkowanego śródziemnomorskiego klimatu i bujnej roślinności Jezioro Szkoderskie zimą staje się ostoją dla ptaków migrujących z północnej Europy, a nawet Syberii Zachodniej. Charakterystycznym elementem krajobrazu parku jest obecność licznych drobnych wysp i wysepek skalnych, z których ok. 50 tworzy w południowej części jeziora tzw. archipelag Krajinski.

Na obszarze parku występuje 270 gatunków ptactwa (. m.in. kormoran mały, czapla, warzęcha, ibis kasztanowaty, kilka gatunków kaczek, podgorzałka, chwastówka, wierzbówka, tamaryszka, dzięcioł białoszyi, dzierlatka, jaskółka rudawa, bałkańska pliszka żółta, skowrończyk krótkopalcowy, dzierzba rudogłów), 40 gatunków ryb, wśród nich węgorz i łosoś.

Dookoła jeziora, jak również na wyspach znajduje się kilkanaście kompleksów klasztornych. Akwen najlepiej zwiedzać, pływając po nim łódką lub statkiem. Właściciele chętnie wypożyczają łodzie z pilotem. W jeziorze żyje także wiele gatunków ryb - zarówno słodkowodnych jak i morskich.

Największe miasto w okolicy jeziora to Szkodra. Swoistą ciekawostką opowiadana do dziś przez mieszkańców Virpazaru było do niedawna także „występowanie” w okolicach miejscowości Plavnica (północna część jeziora) hipopotama, dla którego wygospodarowana część akwenu stanowiła mieszkanie do czasu przeniesienia go do podgorickiego ogrodu zoologicznego.

Wody jeziora Szkoderskiego są zamieszkiwane także przez dwa gatunki słodkowodnych żółwi, przy czym żółw błotny Emys orbicularis spotykany jest na terenie całego akwenu, podczas gdy żółw kaspijski Mauremys caspica występuje jedynie w albańskiej części jeziora, poza granicami parku narodowego.

Od liczby i bogactwa awifauny wzięły się niektóre nazwy geograficzne miejsc leżących na obszarze parku, jak np. Wyspa mew skupiająca największą na terenie Czarnogóry kolonię lęgową mewy srebrzystej. Obecnie na terenie Parku znajdują się trzy rezerwaty przyrody: „Manastirska tapija” - chroniący ujściowy odcinek rzeki Bojany ze stanowiskami lęgowymi pelikanów, czapli białych i kormoranów, „Karuc i Volac” - będący ostoją tarlisk miejscowego podgatunku uklei Alburnus alburnuc alborella i zarazem obejmujący podwodne źródła jeziora, oraz „Humskie bagno” - chroniący miejsca lęgowe ptactwa wodnego i błotnego.