Maroko

Zapierające dech w piersiach krajobrazy, mozaika barw, powietrze przesiąknięte przyprawami, kadzidłami i egzotycznymi perfumami. W miastach wiele kawiarenek, rozsianych pomiędzy labiryntami wąskich uliczek. Wystrój ich najczęściej jest przepełniony ornamentyką. To fascynowało artystów. Kto oglądał Pod osłoną nieba, pamięta zapewne Johna Malkovicha w beżowym garniturze i białym kapeluszu - wspaniale komponującymi się z pustynną kolorystyką Maroka. Bernardo Bertolucci oraz Vittorio Storaro kamerą odmalowali urzekające i pociągające piękno tego kraju. Nawet jeżeli kogokolwiek znudziłaby fabuła, chyba nikt nie oprze się stworzonemu klimatowi. Film porywa marokańską magią. Powstał na podstawie powieści Paula Bowlesa, pisarza oraz kompozytora, propagatora marokańskiej literatury. Jego zafascynowanie Marokiem sprawiło, że w roku 1947 osiadł w Tangerze, gromadząc wokół siebie artystów. Także Eugene Delacroix przelewał swoje zafascynowanie krajem na płótna, w roku 1838 kończąc Sułtana Maroka ze świtą, a w roku 1841 Wesele żydowskie w Maroku (obraz powstawał cztery lata). Tu natchnienia szukał Henri Matisse, czołowy przedstawiciel fowizmu. Ten kierunek malarstwa charakteryzuje żywa kolorystyka, niewiele mająca wspólnego z rzeczywistymi barwami. Maroko, ze swoim bajkowym kolorytem było wspaniałym miejscem dla Matisse'a. Kraj oczarował także Allena Ginsberga, Jacka Kerouaca, a William S. Burroughs (który po lekturze Pod osłoną nieba Bowlesa postanowił na własne oczy ujrzeć wszystko to, o czym przeczytał na kartach powieści) w Marrakeszu napisał Nagi Lunch. Gdy przybył tu w latach pięćdziesiątych Maroko było rajem dla bohemy artystycznej, a także tej jej części, która sięgała po narkotyki, w tamtych czasach szeroko dostępne (obecnie są zabronione w kraju). Duża część z panującego klimatu została przedstawiona w jednym z najsławniejszych filmów wszech czasów, którego akcja dzieje się podczas drugiej wojny światowej - Casablance. O tym jednak będzie później, gdyż chcemy zaproponować wszystkim czytelnikom krótką podróż przez ów niezwykły kraj. Maroko jest biednym państwem, turysta bywa narażony na kradzieże, czy też nachalne propozycje od strony przewodników. A jednak to nie są czynniki, które potrafią zrazić. Bowiem kto raz był w Maroku, powróci do niego ponownie. A może nawet zechce zostać już tutaj na zawsze. Co zatem tak bardzo fascynuje i przyciąga? Oczarowujące piękno przyrody? Klimat kawiarenek i zagłębianie się w labirynty uliczek? A może też chęć przeżycia niezwykłego doświadczenia, jakim jest przywitanie wschodu słońca pośród piasków Sahary? Czy też baśniowy klimat, pośród ozdobionych ornamentami pałaców, przed którymi jedni zaklinają węże, inni tańczą? Feria barw i pełnia życia, które budzi się każdego wieczoru? Tak naprawdę wszystko w tym miejscu się łączy. Każdy znajdzie tu coś dla siebie - ci, którzy chcą na własnej skórze przeżyć to wszystko, co ukazał Bertolucci w swym filmie, a także ci, którzy chcą przywieść oryginalne pamiątki, niejednokrotnie wyrabiane ręcznie.

Pokaż cały opis

      Każdy znajdzie tu miejsce na nocleg, dopasowany do zasobów kieszeni. Tym, którym nie potrzeba więcej ponad miejsce, gdzie na chwilę się położą, aby potem się obudzić i chłonąć kolejny niezwykły dzień i tym, którzy pragną bardziej konwencjonalnie spędzonych wakacji - odpoczynku w wysokim standardzie, po którym wyruszą zwiedzać wraz z zorganizowaną grupą turystów.

      Przyjrzyjmy się zatem bliżej temu niezwykłemu krajowi pełnemu zapachów i malowanego przy użyciu pełni palety barw.

Położenie

      Pośród wyżyn i gór, w północnej Afryce leży Królestwo Marokańskie. Zachodnie wybrzeże oblewane jest przez wody Oceanu Atlantyckiego, północne przez Morze Alborańskie (do którego prowadzi przesmyk - Cieśnina Gibraltarska), zaś wschód kraju opiera się o czerwone góry Atlasu, w którym ukryte są małe wioski, niedostępne dla niewprawnego oka. Południe kraju to piaski Sahary, które ciągną się południowo - wschodnią granicą, dzieloną z Algierią. Ukształtowanie terenu to jednak nie tylko góry i wyżyny (a wśród nich Meseta Marokańska, przepełniona złożami w fosforytów), ale także nadbrzeżne pasmo nizinne - wypełniają ujścia rzek, wpływających do Morza Atlantyckiego, licząc wiele dziesiątek kilometrów szerokości.

Zarys historyczny

      W starożytności był to obszar kolonizacyjny Fenicjan, następnie Kartagińczyków, a w roku 40 część Maroka przekształcona została w prowincję rzymską - Mauretania Tingitana. Obszar Afryki Północnej uległ częściowej romanizacji, wpływy której to kultury na stałe wplotły się w kulturę miejscową. W pierwszych wiekach n. e. na szeroką skalę rozpoczęła się hodowla wielbłądów, powstały szlaki, które przemierzały karawany i zainicjowany został handel, obejmujący swoim zakresem rejony znajdujące się daleko głębi kontynentu. Okres rzymski to okres chrystianizacji Maroka, co zmieniło się wraz z wiekiem VIII i początkiem okresu arabskiego. Kolejne wieki przyniosły konflikty polityczne. Maroko składało się z wielu małych księstw, a zjednoczenie zaczęło dokonywać się wraz z wiekiem XVI. Wówczas też chrześcijaństwo przestało być religią znaczącą. Wiek wcześniej pojawili się Hiszpanie i Portugalczycy, zaznaczający swe wpływy. Wraz z wiekiem XX faktyczny protektorat nad Marokiem objęła Francja, czemu sprzeciwiały się Niemcy, jak i miejscowa ludność. Niepodległość Maroka została uznana dopiero w roku 1956, a rok później proklamowane zostało królestwo. Na mocy konstytucji z roku 1972(później nowelizowanej) kraj ma charakter dziedzicznej monarchii konstytucyjnej.

Święta

      Główne święto Marokańczyków przypada na dzień 30 lipca, jest to Święto Tronu, upamiętniające koronację króla Muhammada VI (rok 1999). Jest ono obchodzone hucznie i trwa dwa albo trzy dni. Odbywają się wówczas imprezy, a niebo rozświetlają sztuczne ognie. Jest to dzień wolny od pracy, podobnie jak 11 stycznia, 14 sierpnia, 20 sierpnia, 21 sierpnia, 6 listopada, 18 listopada, 1 stycznia oraz 1 maja. Do tego dochodzą święta ruchome. Warto zwrócić na ten fakt uwagę, bo trudno w te dni znaleźć otwarty sklep czy kawiarnię. Podobnie rzecz ma się podczas ramadanu (miesiąc postu), gdzie dopiero po zachodzie słońca można jeść, czy też spożywać alkohol. Niektóre miejsca bywają zamknięte na cały czas postu, inne otwierają swe drzwi dla gości wraz z nastaniem mroku. Dlatego warto sprawdzić przed planowaną wycieczką kiedy przypada ramadan (jest to bowiem święto ruchome), jeżeli chce się korzystać z rozrywek oferowanych przez miasta. Maroko jest jednak pięknym krajem, proponującym mnóstwo wizualnej rozrywki - od zabytków po przyrodę.

Meczety

      W Maroku do meczetów nie mają wstępu obcokrajowcy, pragnący jedynie zwiedzać. Do wyjątków należą: meczet Hasana II w Casablance, część meczetu Moulaya Ismaila w Meknesie, mauzolea Mohammeda V w Rabacie, jak również Moulaya Alego Cherifa w Rissani. Meczet Hasana II robi niesamowite wrażenie - budowlę olewają wody Oceanu Atlantyckiego. Można dosłownie stanąć na nich, gdyż podłoga meczetu jest półprzezroczysta i widać przez nią morską taflę.

Kuchnia

      Marokańska kuchnia jest reprezentatywna dla kuchni arabskiej. Klasykę stanowi kuskus, harira oraz tadżin. Kuskus jest narodową potrawą Marokańczyków - to drobna pszeniczna kasza, uchodząca w tradycji za symbol szczęścia oraz dostatku. Już 3 tys. lat p. n. e kuskus był bardzo popularny, dzielono się nim z tymi wszystkimi, którym życzono jak najlepiej. Gest ten miał przynieść dary fortuny. Bardzo długo w tradycji (co niekiedy kultywuje się po dziś dzień) pielęgnowano zwyczaj wspólnego gotowania kuskusu - był to moment nie tylko przyrządzania posiłku, ale także okazja do spotkań, cementowania więzi. Będąc w Maroku nie można pominąć chociażby skosztowania tej narodowej potrawy. Prawdopodobnie zostanie podana na wielkim talerzu, na którym kasza będzie usypana w piramidę, a wszelkie dodatki (np. mięso, ale kuskus również bywa przygotowywany na słodko i podawany z owocami) umieszczone na jej wierzchołku (co sprawia, że sos spływa w dół, oblewając ziarenka). Tradycyjnie kuskus można jeść rękami, formułując z potrawy kule. Druga ze wspomnianych potraw, harira, to typowa marokańska zupa - bardzo treściwa, gęsta i rozgrzewająca, dlatego jest przysmakiem zwłaszcza na czas zakończenia postu. Jest w niej mięso, strączkowe warzywa, mnóstwo przypraw i kuskus, ryż albo też makaron. Zupę gotuje się bardzo powoli i długo, co w pełni pozwala na rozwinięcie aromatu. Marokańczycy od poranka do późnego popołudnia gustują w daniach lekkich, w których dominują sałatki, owoce oraz orzechy. Harirę podaje się wieczorem, gdy temperatura powietrza zmniejsza się o kilka stopni. Tadżin (tajine) - jest to określenie na duszone mięso z warzywami. Nazwa jest tożsama z naczyniem, w którym potrawa jest przygotowywana - ma ono kształt lejka, do którego wkłada się potrawy i gotuje. Będąc w Maroku warto zakupić to naczynie - jest niedrogie, a przygotowywane w nim potrawy zyskują pełnię smaku.
      Przemierzając lokalne restauracje, bary, czy też podchodząc do jednego z wielu wózków z jedzeniem można także pokusić się o spróbowanie małych pierożków, wypełnionych nadzieniem (tzw. briwats), czy też ostrej pasty z papryczek (harrisa). Aby ugasić pragnienie - godna polecenia jest rodzima herbta. W Maroku, jak i całej północnej Afryce, tradycyjnie pije się herbatę miętową. Jest mocna i słodka, wspaniale orzeźwia.
      Mając już garść najważniejszych informacji, proponuję krótką wycieczkę poprzez kilka z najciekawszych miast Maroka - zaczynając od południa kraju, przechodząc przez zachód, linią brzegową, pełną plaż - jednych kamienistych, drugich pokrytych złotym piaskiem.
      Ostatnim przystankiem będzie północ kraju, z którego już niedaleka droga do Hiszpanii. Znajduje się Cieśnina Gibraltarska, głęboka na 300 metrów, oddzielająca Afrykę od Europy.

Agadir

      Agadir to południowe miasto nad brzegami Oceanu Atlantyckiego, słynące ze wspaniałej, rozległej i zadbanej plaży oraz mnóstwa hoteli - to właśnie w tym miejscu skupia się ich największa ilość w całym Maroku. Ich wielość sprawia jednocześnie, że w obrębie ich daje się zaobserwować znaczne różnice cenowe - można więc spędzić wakacje zarówno w luksusowych apartamentach, jak i znacznie tańszych pokojach.
      Agadir stanowi prawdziwy raj turystyczny, także ze względu na panującą tutaj pogodę - przez dziesięć miesięcy w roku podróżnych i plażowiczów ogrzewa słońce, a chłodna atlantycka bryza skutecznie chłodzi żar. Miasto żyje w dużej mierze właśnie z turystów (chociaż jest też ważnym i bardzo dobrze prosperującym portem), więc można liczyć na dużo dodatkowych atrakcji - zarówno objazdowe wycieczki lądowe, możliwość podjęcia nauki jazdy konnej, czy też wyprawę jachtami po wodach Oceanu Atlantyckiego.
      Dla tych, którzy pragną zwłaszcza zwiedzać Maroko, a nie wylegiwać się na złotych piaskach, czy korzystać z fal, idealnych dla miłośników surfingu, położenie miasta sprawia, że stanowi niezły punkt, z którego się wyrusza - do dyspozycji pozostaje całe południe kraju, a kierując się ku północy, dojeżdża się ku terenowi górzystemu. Okolice Agadiru to bowiem początek zachodniej części Atlasu - Atlasu Wysokiego, gdzie wzniesienia przecinane są głębokimi dolinami. Panuje tu spokój i raczej trudno spotkać ludzi - dla wielbicieli przyrody jest to prawdziwy raj.

Ajt Bin Haddu

      Ajt Bin Haddu to warowne miasto, leżące w środkowej części Maroka, na północny - wschód od Agadiru, wpisane na listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego UNESCO. Beże sąsiadują tu z soczystą zielenią - piaskowe mury, stojące na brunatnej, pustynnej ziemi oddzielone są zielonymi krzewami oraz palmami. To w tym miejscu nakręcono Aleksandra oraz odbyła się część zdjęć do Gladiatora. Malowniczość miasteczka zachwyca, sprawiając, że powracają tu zarówno filmowcy, jak i nie omijają go kolejni podróżnicy.

As-Sawira

      Medyna (medyna - określenie, które będzie często spotykane, gdy mowa o krajach arabskich, to stara dzielnica danego miasta) w As-Sawirze została wpisana na listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego UNESCO. Ostały się tu wspaniale zachowane fortyfikacje z końca XVIII wieku. Już w VII wieku p.n.e. mieli tu przybyć Fenicjanie, zakładając dobrze prosperujący port. Po nich pojawili się Rzymianie, a później Portugalczycy. Dziś port wrze od pracy rybaków, a bajeczna plaża jest ulubionym miejscem zwłaszcza dla surfujących. Wystarczy wbiec do wody i wznieść się na fali.

Marrakesz

      Miasto przepełnione czerwonymi barwami, znajdujące się na wschód od As-Sawiry, wypełniają wspaniałe pałace, ogrody (w tym jeden z najpiękniejszych ogrodów afrykańskich, zaprojektowany w latach dwudziestych XX wieku), a także mieści się tu meczet z XII wieku - Katubija (zwanego duchowym strażnikiem Marrakeszu). Obiekty te zostały wpisane na listę UNESCO. W roku 1999 powstała ekranizacja książki angielskiej pisarki Esther Freud, która jako dziecko przyjechała do Maroka. W stronę Marrakeszu jest opowieścią pełną magii, ukazującą podróż, która nie polega wyłącznie na zwiedzaniu. Film pozwala na wzięcie głębokiego oddechu - wciągnięcie w płuca powietrza tego miasta. Podobnie, jak miało to miejsce, u wspomnianego już, Bertolucciego wszystko tu jest niespieszne i to, co najważniejsze dzieje się poza samymi wydarzeniami. Dla Europejczyka jest to miejsce, w którym może się odnaleźć. I nic dziwnego. To czerwone miasto nieprzypadkowo zyskało miano perły południa. Burroughs mówił, że Marokańczycy żyją dniem dzisiejszym, co w dużej mierze wypływa z ich ubóstwa. W stronę Marrakeszu pokazuje jak takie życie potrafi być przepełnione pasją, ekspresją, zarażające entuzjazmem.

Al-Dżadida

      Na północ od Marakeszu, nad Oceanem Atlantyckim leży Al-Dżadida (El Jadida, Mazagan). Odcisnął się tu wyraźny wpływ Portugalczyków - na listę Dziedzictwa Kulturalnego zostały wpisane portugalskie fortyfikacje z wieku XVI oraz kościół cystersów w stylu manuelińskim. Al-Dżadzida cieszy się powodzeniem jako obiekt turystyczny nie tylko jednak ze względu na historyczny aspekt. Turystów przyciąga tu zwłaszcza wspaniała plaża, ciągnąca się wybrzeżem Oceanu Atlantyckiego. Wiele marokańskich plaż jest przeciętych znaczną ilością skał. Tutaj miłośnicy błogiego leniuchowania mają natomiast prawdziwy raj.

Casablanca

Zagraj to jeszcze raz, Sam.

      Druga wojna światowa. Casablanca stanowi azyl. Jest rajem dla przemytników, złodziei, jest nadzieją dla tych, którzy chcą kupić wolność czy swą przyszłość. To tu spotykają się wszyscy - od tych, którzy chcą łatwo zarobić, po tych, którzy za odpowiednią cenę dadzą się łatwo sprzedać. Każdego można przekupić, zagwarantować opiekę policji nad domem nielegalnego hazardu, łatwo stracić życie, czy zademonstrować niechęć względem faszyzmu. Wszyscy są tu równi, a bycie równiejszym zależy tylko od odpowiednich kontaktów i sprytu... to oczywiście rzeczywistość filmowa, a zdjęcia marokańskiej Casablanki były kręcone w studio, w Stanach Zjednoczonych. Tak naprawdę nie ma to najmniejszego jednak znaczenia, bowiem film Michaela Curtiza z roku 1942 na zawsze rozsławił to miasto. Niezapomniane kreacje Humpreya Bogarta oraz Ingrid Bergman, a także wiekopomne dialogi, w tym coś o samej Casablance:

- Zastanawiam się, czemu nie wracasz do Ameryki. Ukradłeś kościelne fundusze?
Uciekłeś z żoną senatora? A może kogoś zabiłeś... To romantyczne.
- Wszystkiego po trochu.
- Co u licha przywiodło cię tutaj?
- Zdrowie. Przyjechałem do Casablanki do wód.
- Do wód? Jakich wód? Przecież jesteśmy na pustyni.
- Wprowadzono mnie w błąd.

      Filmowa Casablanca to klimat, przepełnionych papierosowym dymem, barów; to miejsce, w którym ludzie wyrażają swój sprzeciw wobec faszyzmu; miasto okalają białe mury. Ten ostatni aspekt został w filmie oddany wiernie - poprzez dekoracje. Biel do dnia dzisiejszego jest charakterystyczna dla tego miasta, położonego na północ od Al-Dżadidu.
Dla historyków Casablanka znana jest zwłaszcza dzięki konferencji, która odbyła się w roku 1943 i na której alianci ustalili, że zakończenie wojny nastąpi w momencie bezwarunkowej kapitulacji państw Osi. Dziś miasto budzi już inne emocje. To tu znajduje się wspomniany meczet Hassana II - gdy słońce już zajdzie, a niebo robi się granatowe, zlewając z morską taflą, wspaniała budowla odcina się od tej kolorystyki - beżowe, oświetlone światłem mury, o które rozbijają się kolejne fale, wydostają się z tej ciemności, dostarczając niezapomnianych wizualnych wrażeń.

Rabat

      Rabat, stolica Maroka, leży na wybrzeżu, na północ od Casablanki. Jak wiele marokańskich miast, wypełniony jest przez pozostałości minionych wieków - znajdujący się tu meczet grobowy pochodzi z XIII wieku, a łaźnie z XIV. Kolejną atrakcję stanowią pałace, mauzoleum, a przedmieścia Rabatu to starożytne i średniowieczne ruiny, w tym ruiny grobowców. Nad całością góruje minaret meczetu. To, co jednak na wielu robi największe wrażenie to brama królewskiego pałacu, ozdobiona ornamentami, której piaskowy kolor w słonecznym blasku sprawia, że konstrukcja wydaje się być złotym przejściem w bajkowy świat latających dywanów i odważnych bohaterów.

Meknes

      Meknes, znany też pod nazwą Wersalu Południa (ze względu na wyraźne wpływy francuskie) to bardzo stare (jego początki sięgają wieku X), zabytkowe miasto, w którym czas płynie wolno. Jest tu dużo ciekawych obiektów dla zwiedzających, pośród których prym wiodą pałace. Ciekawa jest jednak i sama zabudowa miasta, obejmująca wieki od XI do XVIII (która znalazła swe miejsce na liście Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO).

Volubilis

      Volubilis leży nieopodal Meknes. Będąc w okolicy tego drugiego, czy też wybierając je na miejsce dłuższego pobytu, nie można pominąć ruin tego rzymskiego miasta, wpisanych na listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO. Zachowane są wspaniale, a przechadzając się pośród nich warto uświadomić sobie, że pochodzą z końca II wieku. Jest to przystanek obowiązkowy dla każdego miłośnika historii.

Fez

      Poszukiwaczy historycznych obiektów zapewne ucieszy fakt, że na listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO znalazło się wiele z zachowanych w Fezie budowli - zespół zabytkowy z wieku XIII - XVII, obejmujący meczety, obwarowania, forty. To, co najbardziej przyciąga uwagę to medyna, niezmiennie trwająca od wieku XIV. Samo miasto ulega jednak zmianom. O ile w Maroku wciąż silnie kultywowana jest tradycja i stare zwyczaje, tak w Fezie bardzo mocno przeplatają się te dwa zjawiska. Miasto podatne jest na kulturalne wpływy współczesnego świata, które są chętnie przyjmowane i akceptowane przez młodych ludzi. Odzwierciedlenie tej tendencji widać także w samych obiektach - z jednej strony duża ilość hoteli, z drugiej labirynty, tak charakterystycznych dla Maroka, uliczek, bazarów, gdzie można znaleźć mnóstwo rzeczy, reprezentacyjnych dla kultury marokańskiej - od dywanów po naczynia, zdobione ornamentami. Fez powinien przypaść do gustu zarówno tym, którzy szukają nowoczesności, jak i tym, których zachwyca tradycyjna, baśniowa oprawa Maroka.

Tanger

      To tu powstała najsławniejsza książka Burroughsa, Nagi lunch. Gdy pisarz mieszkał w Tangerze, miasto przedstawiało klimat jakby wprost z Casablanki Curtiza, uzupełniony jednak o handlarzy narkotyków oraz broni. Chociaż minęło wiele lat, narkotyki stanowią obecnie dość duży problem miasta. Klimat, który tak bardzo odpowiadał artyście, może budzić przerażenie turysty. Tak naprawdę miasto warto jednak poznać. Leży na północy kraju, od Hiszpanii oddziela go jedynie Cieśnina Gibraltarska. Kolorystyka tego miejsca jest stonowana, dominują tu beże i brązy, dające wizualne ukojenie. Przechadzając się aleją Muhammada VI, w cieniu, który rzucają rosnące wzdłuż alei palmy, aż trudno uwierzyć w narkotyki, broń, czy handel ludźmi. jakby były wyłącznie wytworem literackiej fikcji.

Tetuan

      Na południowy wschód od Tangeru znajduje się Tetuan - na liście Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO została umieszczona tutejsza medyna, otoczone z trzech stron murem. Atrakcją jest pałac, jak również duża ilość zarówno meczetów, jak i synagog.


Zamiast zakończenia

      Maroko od dawna fascynowało malarzy, twórców filmowych, pisarzy, ale także muzyków. Ci, którzy raz je odwiedzili, powracali, a niektórzy z nich zdecydowali się zamieszkać w nim już do końca swego życia. Fascynacja krajem pozostała do dnia dzisiejszego. Obszar upaja swym klimatem, oczarowuje bajkowymi budowlami, urzeka historycznymi pozostałościami dawnych wieków. Pomimo że Maroko nie jest krajem bogatym materialnie, przybywają tu wciąż ludzie, którzy szukają tego, czego szukali artyści i podróżnicy - bogactwa tradycji, w końcu bogactwa wewnętrznego, o którym opowiada chociażby wspomniany już obraz W stronę Marrakeszu. Życie tu nie toczy się pomiędzy supermarketami i ulicami, po których wciąż ktoś gdzieś biegnie, aby tylko nie spóźnić się na kolejne spotkanie. Ogromna część Maroka zachowała swój niepowtarzalny klimat, pozwalający na wyciszenie, ale także zachwyt nad tym wszystkim, na co nawet nie zwraca się uwagi w codziennej bieganinie. Warto więc odwiedzić ten kraj nie tylko ze względu na turystyczne atrakcje. To wymarzone miejsce na wakacje dla wszystkich tych, którzy pragną mozaiki intensywnych wrażeń. Możliwe nawet, że urlop zmieni się w decyzję o pozostaniu w tym niezwykłym kraju na dłużej.