Atrakcje we Francji

Francja zajmuje powierzchnię 551,5 ty. km2, a zamieszkiwana jest przez 56 440 tys. mieszkańców. Średnia gęstość zaludnienia wynosi 102 osoby na km2, co daje wynik mniejszy niż w Polsce. Stolicą państwa jest Paryż a językiem urzędowym jest język francuski. Kraj ten bogaty jest w atrakcje turystyczne. W każdej części Francji znajdziemy wiele interesujących nas miejsc. Głównymi atrakcjami Francji są:

Paryż

Centrum Pompidou jest jednym z najbardziej reprezentatywnych muzeów sztuki nowoczesnej na świecie. Mieści się ono w jednym z najlepiej rozpoznawalnych budynków na świecie. Oprócz muzeum w budynku znajduje się również Publiczna Biblioteka Informacyjna.
Wieża Eiffla Obok Łuku Triumfalnego czy katedry Notre Dame jest jednym z najbardziej znanych obiektów architektonicznych Paryża, uznawana również za symbol Francji. Została zbudowana w 1889 roku z okazji Wystawy Światowej według projektu Gustawa Eiffela. Po wystawie wieża miała zostać rozebrana jednakże postanowiono pozostawić ją na Polach Marsowych (Champ de Mars) na południowym brzegu Sekwany. Wieża Eiffla jest ażurową, stalową konstrukcją kratową o wysokości 320,75 m. Jej wysokość w ciągu lat zmieniała się za sprawą zamontowanej na szczycie anteny. Wysokość wieży bez anteny wynosi 300,5 m, a masa około 7 tysięcy ton. Jednakże przed renowacją ważyła ona 9600 ton. Konstrukcja wsparta jest na czterech podstawach, z których każda składa się z czterech bloków o wielkości 15 m na 8 m. Całość konstrukcji składa się z trzech platform odpowiednio na wysokości 57 m, 115 m oraz 276 m. Elementy użyte do budowy były produkowane w fabryce w Levallois-Perret, a na Polach Marsowych były one łączone ze sobą głównie za pomocą nitów. Konstrukcja wymagała 12 tysięcy części.Obecnie Wieża Eiffla jest odwiedzana przez około 5 milionów turystów w ciągu roku. Szczególnie atrakcyjnie wygląda ona w nocy, kiedy jest podświetlana światełkami, które z daleka przypominają brokat. W pogodny dzień natomiast widać krajobraz w promieniu 67 kilometrów.
Łuk Triumfalny - pomnik stojący na placu Charles'a de Gaulle'a w 8. Dzielnicy w Paryżu, na zachodnim skraju Pól Elizejskich (Avenue des Champs-Élysées). Jest to ważny element architektury Paryża, stanowiący zakończenie perspektywy Pól Elizejskich.Jest to budowla empirowa w formie jednoarkadowego rzymskiego łuku triumfalnego. Wysokość: 49,4 m i szerokość: 44,8 m. Na łuku znajdują się 4 znaczne reliefy: Marsylianka, Triumf Napoleona, Obrona Francji przed koalicją 1814, Pokój. Fryz obiegający Łuk Triumfalny przedstawia wymarsz i powrót w chwale armii francuskiej. Przedstawiono także w mniejszej formie sceny z wielu znanych bitew. Pod Łukiem znajduje się Grób Nieznanego Żołnierza, którego Płomień Pamięci (fr. - Flamme du Souvenir) jest symbolicznie rozpalany każdego wieczora oraz niewielkie muzeum poświęcone historii tego obiektu.
Luwr - jedno z najstarszych muzeów sztuki na świecie. Słynie z niezwykle cennych eksponatów, do których należą między innymi "Wenus z Milo", "Nike z Samotraki", obrazy Leonarda da Vinci - "Mona Lisa" i "Jan Chrzciciel" i rzeźby Michała Anioła.
Musse d'Orsay to charakterystyczny budynek, pozostałość po dworcu kolejowym. Od strony Sekwany ozdobiony jest dwiema tarczami zegarowymi umieszczonymi symetrycznie. Znajdują się w nim zbiory sztuki od 1848 do 1914 roku. Główną ekspozycje stanowią tu prace impresjonistów w tym i "Śniadanie na trawie" Maneta.
Sainte Chapelle(Święta Kaplica) najprawdopodobniej zbudowana przez Pierre'a Montreuila w latach 1241-1248. Inicjatorem jej wzniesienia był król Francji Ludwik IX Święty dla ochrony rzekomych relikwi korony cierniowej, jaka otrzymał w czasie udziału w wyprawie krzyżowej. Współcześnie otaczają ją zabudowania Pałacu Sprawiedliwości. Kiedyś stanowiła część dawnego pałacu królewskiego. Do budowy kaplicy użyto 92% szkła pochodzącego z XII w. Są to piękne i barwne witraże, których jest ponad 10.000.
Katedra Notre Dame jest to katedra Marii Panny z Paryża. Jest ona najlepiej rozpoznawalnym zabytkiem gotyckim na świecie. Budowę jej rozpoczęto w 1163 roku z inicjatywy biskupa Paryża Maurice'a Sully'ego, a ukończono ją 200 lat później. Turyści z całego świata codziennie przychodzą podziwiać Notre-Dame. Po lewej stronie placu warto zajrzeć do Crypte archéologique du Parvis de Notre-Dame a po prawej, na niewielkim skwerze, stoi konny pomnik Karola Wielkiego i jego dwóch rycerzy, Rolanda i Oliviera (bohaterów słynnego średniowiecznego poematu). Na środku placu wzrok przyciąga gwiazda z brązu, zwana Point Zéro - miejsce, od którego we Francji liczone są odległości wszystkich miejscowości od Paryża. Rada Miejska na wniosek mera Bertranda Delanoë 13 czerwca 2006 r. nadała dziedzińcowi imię papieża Jana Pawła II.
Sekwana jest rzeką w północnej Francji. Długość Sekwany wynosi 776 km, a powierzchnia dorzecza około 78 tys. km²; swe źródła bierze na Wyżynie Langres, a uchodzi w formie estuarium do Zatoki Sekwańskiej koło Hawru (kanał La Manche). Sekwana rozdziela dwie piękne części miasta. Liczne są tutaj wycieczki an różnych barkach i bardachach. Wzdłóż Sekwany stoją nawet stacjonarne statki - kawiarnie i hotele.

Okolice Paryża

Wersal. To duże miasto leży 16 km na południowy zachód od stolicy. Château de Versailles niejako wybiega turyście naprzeciw, bowiem jeszcze na długo przed wejściem na jego teren droga biegnie między skrzydłami towarzyszących mu zabudowań o architekturze nawiązującej do XVII-wiecznego splendoru miejscowości (Francuzi budowlę określają mianem château, co jednak w tym wypadku nie oznacza zamku, lecz właśnie rezydencję). Wersal słynie z zespołu pałacowego, miejsca rezydencji królów francuskich od 1682 roku. Pałac wersalski rozbudowany z rozmachem za Ludwika XIV, wraz z kompleksem ogrodowo-parkowym jest najwspanialszym dziełem francuskiego klasycyzmu i baroku. Przed pałacem znajduje się obszerny, półkolisty plac (Place d`Armes). Ponadto budowla ta posiada trzy dziedzińce: Dziedziniec Ministrów z konnym posągiem Ludwika XIV, Dziedziniec Królewski i Dziedziniec Marmurowy z częścią zabudowań stanowiących zaczątek Pałacyku Ludwika XIII z białego kamienia, przeplatanego czerwoną cegłą. Najsłynniejsza i najpiękniejsza wśród pałacowych fasad ma 560 m długości i wychodzi na przepięknie rozplanowany ogród. Najświetniejszym pomieszczeniem pałacu jest Galeria Zwierciadlana, do której wchodzi się przez Salon Wojny. Galeria zbudowana w 1678 r. pod nadzorem Hardouina-Mansarta ma 74 m długości i 10 m szerokości. Jej sklepienie zdobią malowidła Le Bruna, przedstawiające wielkie francuskie zwycięstwa. Swą sławę zawdzięcza Galeria siedemnastu ogromnym oknom wychodzącym na park i odbijającym się w takiej samej liczbie luster na przeciwległej ścianie. Całe pomieszczenie tonące w powodzi światła i łagodnej zieleni ogrodu przenika do wnętrza pałacu. Pałac wersalski służył za wzór dla architektów projektujących rezydencje królewskie w innych krajach. Stanowi on niepodważalne świadectwo wielkiej dojrzałości artystycznej epoki, w której powstał. Ogród wersalski jest uważany za pierwowzór ogrodu w stylu francuskim, ze względu na swe eleganckie rozplanowanie i dekoracje, które nie są ani przesadne ani ubogie. Ogród zaprojektowany przez Le Notre`a zajmuje obszar o powierzchni 250 akrów. Stanowi on nie tylko integralną część pałacu, ale i jego dopełnienie. Ogród powstał na geometrycznym planie, jednak nie można mówić a jego monotonii.
Katedra w Chatres była jako pierwsza we Francji poświęcona Najświętszej Dziewicy. W średniowieczu co roku odbywały się tu cztery wielkie odpusty, na które ściągały tłumy pielgrzymów. W katedrze znajduje się 160 kolorowych witraży, zajmują one łączną powierzchnię 2000m², wśród nich znaleźć można sławną Błękitną Różę lub Najświętszą Marię Pannę Pięknego Szkła. Kolorowe kawałki szkła łączono ze sobą ołowianymi spojeniami i żelaznymi prętami. Wewnątrz i na zewnątrz budowli znajduję się ponad 10 000 rzeźb z kamienia i szkła. Po zachodniej stronie katedry znajdują się dwie 90-metrowe iglice, Wyższa i bardziej wyszukana pochodzi z roku 1513, zaś niższa i mniej wyszukana z lat trzydziestych XIII wieku. Niestety nie znamy nazwisk budowniczych katedry.
Disneyland Paris to nie jest zwykłe wesołe miasteczko, lecz niesamowity, bajkowy świat, który dostarczy Ci niezapomnianych przeżyć. Tutaj, niczym po dotknięciu czarodziejskiej różdżki spełniają się Twoje sny i marzenia, a wszystko dzięki postaciom z kreskówek Disneya, tematycznym parkom, spektaklom i bajecznym paradom i innym, niezliczonym atrakcjom. Tutaj każdy znajdzie coś dla siebie: dzieci, trochę starsi i całe rodziny.
Chateau de Chantilly jest pięknym zamkiem położonym w centrum ogromnego terytorium,. Usytuowany jest w jednym z największych lasów w pobliżu Paryża i ma powierzchnię 7800 ha. Zamek i cały jego majątek został zbudowany przez różnych właścicieli od średniowiecza, od końca 1300 r. praktycznie do końca 1800 roku. Zawsze był przekazywany w drodze dziedziczenia i nigdy nie był sprzedawany. Niestety, kiedy Duc d'Aumale odziedziczył Chantilly nie miał spadkobierców (stracił swoich synów) i tak zamek został pozostawiony Institut de France. Przez ten niefortunny przypadek możemy teraz podziwiać kolorystykę i bogactwa iluminacji XV-wiecznego manuskryptu Tres Riches Heures du Duc de Bery.
Las Fontainbleau to najpiękniejszy las w Ile de France. Jest to doskonałe miejsce do spacerów i konnych przejażdżek.

Północ

Lille to główne miasto historycznej krainy Flandrii. Lille jest miastem ujmującym, otwartym dla zwiedzających. Pociągami TGV można błyskawicznie przenieść się z Lille do Paryża (1 godz.), Brukseli (40 min) lub Londynu (1 godz. 40 min). Lille wcale jednak nie pustoszeje. Mieszkańcy wylegają tłumnie na ulice, a kolorowi turyści falami wylewają się z Lille-Europe na rozległy plac Mitteranda. Równie często jak francuski i flamandzki słychać język angielski. Pociągi Eurostar mknące od 1994 r. tunelem pod kanałem La Manche skróciły dystans między Londynem i Lille. Animozje angielsko-francuskie dawno poszły w niepamięć. "Welcome you! We invite you!" - przekrzykują się gościnne napisy w witrynach sklepów i restauracji w Lille. Na krzyżujących się deptakach Rue Neuve i Rue de Béthune pełno eleganckich sklepów i domów towarowych. Raj zakupoholików rozciąga się też na ulicach oplatających trzy główne place: Rihour, Grand Place i Teatralny. W narożniku Placu Teatralnego nad imponującym gmachem Izby Handlowej (Chambre Commerce et d'Industrie) wznosi się 76-metrowa neoflamandzka wieża z czerwonej cegły z jasnymi geometrycznymi obramowaniami. Sławi potęgę przemysłowców i kupców z przełomu XIX i XX w. Przez okrągły rok odbywają się w niej prestiżowe imprezy handlowe. We wnętrzu, od przepychu marmurów, rzeźbionych boazerii, kryształowych żyrandoli i mitologicznych malowideł może zakręcić się w głowie.
Cote d'Opale jest to malowniczy, smagany wiatrem odcinek wybrzeża z widokiem na białe klify w Dover, które znajdują się po drugiej stronie kanału.
Katedra w Amiens jest jednym z najwspanialszych dzieł sztuki gotyku. Ta 145 metrowa budowla, z nawą o wysokości 42,30 metrów należy do największych we Francji i jest jedną z okazalszych w Europie. Została zbudowana między XIII a XV wiekiem. Konstrukcja tak niezwykłej Katedry stała się możliwa dzięki zastosowaniu łuków arkadowych i żeber schodzących ze sklepienia po filarach w postaci wiązek żeber i służek do samej posadzki. Ściany Katedry pozbawione siły naporu sklepień mogły swobodnie piąć się w górę. Ogromne witrażowe okna, przez które wpadało światło zewnętrzne, nadawały Katedrze nieziemskiego charakteru. Rzeźbienia Katedry należą do najznakomitszych przedstawicieli 13 wiecznej sztuki gotyku. Fasady zachodnie, wschodnie i północne są zdobione postaciami świętych i króli. Na trzecim poziomie głównej fasady widnieją rzeźby 22 króli, figury świętych, apostołów wysokości 3, 70 m. Niżej, na poziomie trzech portali można zauważyć figury świętych zdobiące ościeżnicę i przednią część kolumn. Pośrodku głównego portalu znajduje się figura Chrystusa nazywana „Pięknym Bogiem z Amiens” wśród 12 apostołów, zaś powyżej , na tympanie, rozgrywa się scena Sądu Ostatecznego. Portal po prawej stronie poświęcony Świętej Panience, został nazwany „Kruchtą Matki Boskiej”. Wokół rzeźby Matki Boskiej można podziwiać sceny z życia świętych jak : zwiastowanie , Przybycie trzech króli. Trzeci portal został stworzony w podzięce świętemu Firmin, pierwszemu biskupowi Amiens. Na fasadzie wschodniej widoczny jest portal złoconej panienki. Jego nazwa pochodzi od złoceń zdobiących ubranie matki Boskiej. Fasady północna i południowa kaplic są bogato zdobione postaciami świętych. Jedynie Drzwi świętego Honoriusza są pozbawione rzeźb. Katedra w Amiens jest również znana z dwóch grobowców z brązu i 110 stallów, które kryje jej wnętrze.
Pola bitewne pod Sommą. Somma to rzeka znajdująca się w północnej części Francji. To nad nią rozegrała się bitwa między siłami niemieckimi i brytyjskimi. Największa bitwa I wojny światowej pochłonęła ponad milion ofiar.
Eurotunel. To tunel pod kanałem La Lanche o długości ok. 50 km, łączący Calais we Francji z Folkestone w Wielkiej Brytanii, wybudowany i obsługiwany przez brytyjsko-francuskie, prywatne konsorcjum Eurotunnel plc. Ruch samochodowy i osobowy przez tunel odbywa się za pomocą superszybkich pociągów Eurostar oraz Channel Tunnel Rail Link, kursujących z Londynu do Paryża i Brukseli.

Normandia

Rouen. Miasto znane jest ze swoich uliczek z budynkami o murach pruskich. Historia jego związana jest z Joanną D'Arc, spaloną na placu Vieux Marché w 1431 roku. Rouen obfituje w piękne gotyckie budowle jak Katedra oraz kościoły Saint-Ouen i Saint-Maclou. Duży jest wybór muzeów, na przykład Muzeum Sztuk Pięknych, Muzeum Ceramiki lub Muzeum Kutego Żelaza. Warto też przy okazji spaceru po mieście zobaczyć gmach sądu i atrium kościoła Saint-Maclou. Oprócz dużego dorobku historycznego, Rouen jest też dynamicznym miastem uniwersyteckim.
Giverny. Ta mała miejscowość w dolinie Sekwany jest celem prawdziwych pielgrzymek miłośników sztuki. Znajduje się tutaj dom i ogród malarza Claude'a Moneta. Dom zachował się w takim stanie jak za czasów „Mistrza Impresjonizmu", barwnie udekorowany, z kolekcją rycin japońskich. W ogrodzie, od 1 kwietnia do 31 października oglądać można fascynujący widok kwitnących roślin i wodnych ogrodów, które zainspirowały artystę do stworzenia słynnej serii obrazów „Nenufary". Dwa kroki stąd, w Muzeum Sztuki Amerykańskięj zebrana jest niezwykła kolekcje obrazów impresjonistycznych namalowanych przez amerykańskich artystów pod wpływem dzieł Moneta.
Etretat jest kurortem o dużym uroku. Otoczona z dwóch stron przez wysokie skały nadmorskie. Położona na wybrzeżu zwanym „Côte d’Albâtre" (Alabastrowe Wybrzeże), jej główną atrakcją są niewątpliwie Portes i Aiguille ( Drzwi i Igła) - naturalne, wyrzeźbione przez morze skały o niezwykłych formach. Ciekawy jest też kościół z XI wieku i drewniana hala targowa. W miejscowości tej przebywał chętnie pisarz francuski Guy de Maupassant, była ona także malowana przez takich malarzy jak Curbet Corot, Monet i wielu innych.
Honfleur. Położony wzdłuż wybrzeża (Kwiatowe Wybrzeże) przy Moście Normandzkim, Honfleur jest małym, malowniczym portem rybackim. Przyjemnie jest wędrować po wąskich zaułkach, oglądając domki z murów pruskich, albo zwiedzić drewniany kościół Świętej Katarzyny lub magazyny soli. Honfleur jest kolebką impresjonizmu, przebywali tu słynni artyści jak Monet, Satie i Baudelaire. Wyczuwa się tu jeszcze atmosferę artystyczną, tyle jest tu bowiem galerii malarstwa i antykwariatów. Można tu zwiedzić także Muzeum Sztuki Eugène Boudin.
Mont St-Michel to skalista wyspa pływowa w Zatoce Wzgórza Świętego Michała , w południowo-zachodniej Normandii, połączona z kontynentalną Francją groblą długości 1800 metrów. Na wyspie wzniesione zostało sanktuarium Michała Archanioła. Oryginalna nazwa sanktuarium to Wzgórze Świętego Michała w niebezpiecznym morzu. Architektura sanktuarium oraz zatoka z dużymi pływami morskimi sprawiają, iż jest to jedno z najchętniej odwiedzanych miejsc w Normandii. Wg danych gromadzonych w ramach Projet Mont-Saint-Michel miejsce to zwiedza rocznie średnio 3 200 000 osób, co powoduje, że jest to najczęściej poza Paryżem odwiedzana atrakcja turystyczna we Francji. Wiele budowli wyspy zaklasyfikowano jako pomniki historii, a miasto jako całość otrzymało ten przywilej w 1962 roku. Od 1979 roku stanowi część Światowego Dziedzictwa Ludzkości UNESCO.

Bretania

Ile d'Quessant. Trudno uwierzyć, że tak piękne i romantyczne miejsce jak francuska wyspa d’Ouessant może mieć dramatyczną i wyjątkowo mroczną historię. Miejscowe biuro turystyczne zrobiło wiele, by dawna nazwa Wyspa Strachu raz na zawsze zniknęła z map i przewodników. Na użytek gości wymyślono nowe i dużo lepsze określenie Wyspa Mgieł. A na pytania turystów, dlaczego, zgodnie z tradycją, każda drewniana deska pokryta jest farbą, bez mrugnięcia okiem odpowiada się dziś, że pastelowe kolory ładnie pasują do malowniczego krajobrazu! Bo po co straszyć gości i od razu mówić im całą prawdę... Ille d’Ouessant to olbrzym. Wyspa Mgieł ma 7 - 8 km długości i 3 - 5 km szerokości. Kształtem przypomina literę H albo, jak mówią inni, szczypce wielkiego kraba. Przez marynarzy Wyspa Mgieł nazywana jest największą i najważniejszą latarnią morską Europy. To pierwszy znak nawigacyjny, na który trafiają statki płynące z Ameryki. Każdy, kto chce wpłynąć do kanału La Manche, musi minąć d’Ouessant, i to z dobrej, północnej strony. Równie ważna jest Wyspa Mgieł dla ornitologów! Ale, o ile dla marynarzy jest to pierwsze europejskie miejsce, jakie spotykają na trasie przez ocean, o tyle dla ornitologów jest to miejsce ostatnie! Po prostu wszystkie odlatujące z Europy ptaki przed podróżą non stop przez morze właśnie tu mogą zrobić sobie ostatni przystanek i odpoczywać. Dalej jest już tylko wzburzony ocean. wyspie stoi największa i najsilniejsza latarnia morska na naszym kontynencie. Precyzyjnie mówiąc, latarnie są cztery! Ta najnowsza i najpotężniejsza jest, niestety, betonowa, brzydka i daleko jej do morskiego romantyzmu. Jej przeciwieństwem jest położona niedaleko Bourg de Lampaul klasyczna Phare du Créac’h. To jedna z najsłynniejszych latarni morskich świata. Działa nieprzerwanie od 1863 roku, czyli już 145 lat. W budynku Phare du Créac’h znajduje się małe muzeum. I tu właśnie najłatwiej poznać można prawdziwą dramatyczną historię Wyspy Mgieł zwanej kiedyś nieprzypadkowo Wyspą Strachu. Na d’Ouessant nie ma żadnych drzew. Są tylko skały i wrzosowiska. Skąd mieszkańcy brali drewno? Z czego żyli, gdy kiepska ziemia nie zapewniała obfitych plonów? Rzeczywistość jest dość okrutna. Dawni mieszkańcy d’Ouessant utrzymywali się z... rabowania statków, jakie regularnie rozbijały się na ukrytych we mgle skałach. Niektórzy twierdzą, że czasami nawet celowo wyłączali światła latarń. Brzeg wyspy znaczony jest historiami dziesiątek morskich katastrof, co dość dobrze pokazuje ekspozycja w muzeum. Dawni mieszkańcy d’Ouessant mieli jednak też coś w rodzaju wyrzutów sumienia. Właśnie dlatego setki lat temu ustalono, że każdy wykorzystany w domu kawałek drzewa musi być pomalowany! Dzięki temu nikt nie wiedział, z jakiego rozbitego statku został wykradziony, i sumienie już tak nie gryzło.
Współczesna Wyspa Mgieł to jedna z największych atrakcji turystycznych Francji. Dostać się tu niełatwo, ale jeżeli już ktoś pokona wszystkie trudności, może liczyć na rewanż w postaci romantycznych plaż, stromych urwisk, niezwykłych pejzaży, dzikiej przyrody i ciszy przerywanej tylko szumem wiatru.
Carnac. Położony między Vannes i Quiberon Carnac jest znany nie tylko jako kurort morski,ale także atrakcja turystyczna grupująca około 3000 megalitów, w skład których wchodzą dolmeny, kurhany i menhiry. Zarówno amatorzy pieszych wycieczek jak i plażowicze znajdą tu coś dla siebie- liczne ścieżki wiodą po kamienistych klifach, a sąsiadujące z nimi piaszczyste plaże kuszą lazurytem oceanu.
St Malo to miasto korsarskie o światowej renomie. Jest jednocześnie znanym kurortem i miejscem wielkich zawodów żeglarskich. Jest to równocześnie miasto sztuki i historii, podziwiać tu można unikatowe zabytki architektury, świadectwo dwunastu wieków bogatej historii morskiej.

Szampania

Reims i Epernay
Szampania leży w północno-wschodniej części Francji. Niegdyś produkowano tam głównie wina czerwone. Dopiero w XVII wieku mnich Dom Perignon, zarządca piwnic w opactwie Hautvillers, wymyślił proces, który nazywa sie szampanizacją wina. Polega on na zastosowaniu wielu specjalnych zabiegów, w wyniku których otrzymuje się wino musujące. Od ponad 200 lat wino produkowane w Szampanii tą metodą nosi nazwę szampana. Winnice Szampanii zajmują niewiele ponad 30 tysięcy hektarów, co stanowi zaledwie 0,7 proc. winnic całego świata. Rocznie produkują one ponad 300 milionów butelek tego trunku. Ogromna część produkcji szampana wędruje poza granicę Francji. W okolicach Reims I Epernay, które są najważniejszymi miastami tego regionu, funkcjonuje ponad 18 tysięcy mniejszych i większych piwnic, gdzie szampan jest produkowany i przechowywany. W sumie mają one 260 km długości! Zwiedzając ten region Francji można z łatwością wybrać sobie "zieloną trasę" i odwiedzić kilka, czy kilkanaście piwnic, które zapraszają turystów, by do nich zajrzeć.
Troyes. By dać się uwieść urokom tego malowniczego i bezpretensjonalnego miasta, jego starówkę o charakterystycznym kształcie korka do szampana (1,5 km długości) zwiedzajmy bez konkretnego planu. Warto zagłębić się w podwórka i tajemnicze zaułki, zajrzeć za masywne, drewniane drzwi, by odkryć skarby, których nie opisuje żaden przewodnik: kamienną kapliczkę z Matką Boską zdobiącą narożnik, drewnianą płaskorzeźbę Adama i Ewy na słupie podtrzymującym podcienia czy misterny portal domu biskupa. Jednak Troyes uznane przez ministerstwo kultury za "Miasto Sztuki i Historii" to nie skansen. Partery zabytkowych kamienic zajmują kolorowe witryny sklepów, przytulne kafejki i nowoczesne salony fryzjerskie. W dawnym pałacu biskupim mieści się Muzeum Sztuki Współczesnej z dziełami fowistów, a także Cézanne'a, Matisse'a, Picassa i Modiglianiego. Supernowoczesny, szklany budynek biblioteki (Médiateque) posiada 550 tys. dzieł sprzed 1900 r. i 8 tys. manuskryptów, z czego blisko 2 tys. z okresu średniowiecza.

Alzacja i Lotaryngia

Katedra w Strasburgu to należąca do najbardziej okazałych zabytków europejskiej architektury sakralnej rzymskokatolicka świątynia. Wzniesiona w pobliżu granicy Niemiec i Francji, łączy w sobie elementy wpływu obu tych kultur. Najbardziej wiekowym elementem we wnętrzu świątyni jest krypta pod prezbiterium (XI/XII w.). Transept i absyda pochodzą z pierwszej połowy XIII w. Północne skrzydło nawy poprzecznej ma elementy późnoromańskie (np. kapitele kolumn czy gruba kolumna na potężnym cokole pośrodku), a południowe ma już wyraźnie gotycki charakter. Kilkadziesiąt witraży zdobiących okna kościoła w zdecydowanej większości pochodzi z XII, XIII i XIV w.; są wyjątkową ozdobą świątyni (świetny jest cykl przedstawiający niemieckich cesarzy i królów, północna nawa, trzeci segment od zachodu). Uwagę przykuwają ponadto: pięknie zdobiony prospekt organowy (XIV/XV w.), kazalnica w stylu gotyku płomienistego (koniec XV w.), późnogotycka chrzcielnica z 1453 r., zdobienia półkolumn przy ścianach naw bocznych oraz freski w absydzie. Ciekawostką jest wysoki na 18 m zegar astronomiczny z końca XVI w., nad którym wspólnie pracowali europejscy matematycy, zegarmistrzowie, malarze i rzeźbiarze. Zegar pokazuje nie tylko dokładną godzinę i datę wraz z dniami tygodnia, ale też fazy księżyca i znaki zodiaku. Plac Stanisława, który odrestaurowano i przekształcono w strefę dla pieszych w 2005 roku, oraz zespół architektoniczny z XVIII wieku, wpisany na listę światowego dziedzictwa przez Unesco. Król Stanisław, dawny król Polski, książę Lotaryngii, uczynił z Nancy uznawany na całym świecie ośrodek intelektualny. Ten wytrawny gastronom pozostawił również wiele smakowitych specjałów. Stare Miasto pełne jest malowniczych zakątków, modnych miejsc, sympatycznych barów, a Pałac Książęcy, rezydencje, oraz muzea i miejsca kulturalnych spotkań świadczą o aktywności tej historycznej stolicy Lotaryngii. Około roku 1900, Émile Gallé i Victor Prouvé uczynili z Nancy jedną z europejskich stolic art nouveau.

Dolina Loary

Od XV do XVIII w. dolina Loary była swego rodzaju placem zabaw dla królów, książąt i wielmożów, którzy tracili rodowe fortuny i trwonili majątek narodowy. Przekształcili ją w rozległą krainę sąsiadujących ze sobą bardziej i mniej bogatych zamków (châteaux). Dzisiaj te okolice są ulubionym celem turystów, szukających architektonicznych przykładów świetności epok średniowiecza i renesansu.

Wspaniałe zamki w Chambord, Chaumont, Cheverny i Chenonceau

Chambord
Jest to jedna z najpiękniejszych renesansowych budowli w Dolinie Loary. Ten elegancki zamek został zbudowany na polecenie Franciszka I. Król zafascynowany włoską architekturą najął jako projektanta Leonardo da Vinci, którego pomysłem była między innymi spiralna, podwójna klatka schodowa. Wpływy włoskiego klasycyzmu można dostrzec także w licznych dekoracjach tj. wieżyczki, kominy zdobione kolumnami, miniaturowe frontony i salamandry. Umeblowanie i wyposażenie wnętrz jest różnorodne. Większość sprzętów rozgrabiono w 1793 roku. W komnatach można zobaczyć tapiserie i obrazy, między innymi portrety Henryka III i Anny Austriaczki.

Chaumont
Usytuowany na urwisku nad Loarą. Zamek ten ma wygląd warowni. Słynne są przede wszystkim stajnie. Chaumont nazywał się najpierw Chauve Mont, czyli Łysa Góra, później Chaud Mont, czyli Gorąca Góra. Pierwotna konstrukcja była drewniana. Została zniszczona przez Ludwika XI, który ukarał w ten sposób właściciela zamku, Piotra d'Amboise za przynależność do Ligi Wspólnoty Dobra. Natychmiast po jego zburzeniu właściciel rozpoczął prace nad nową budową. Wpływy włoskiego renesansu uczyniły potężną obronną budowlę nieco lżejszą. Zamek budowały trzy pokolenia. Dwie splecione ze sobą litery C, wyrzeźbione na okrągłych basztach, po obu stronach zwodzonego mostu, pochodzą od imion Charles i Catherine (żona Karola II). Zaś nad bramą umieszczono herb Francji, oraz inicjały Ludwika XII i jego żony, Anny Bretońskiej. Na basztach jest herb Karola II i jego wuja Jerzego I, kardynała d'Amboise, który po śmierci Aleksandra VI Borgii miał być wybrany na papieża. Po śmierci Karola II zamek kupiła Katarzyna Medycejska. Dla swego przyjaciela, astrologa i okultysty, Cosimo Ruggeriego urządziła w jednaj z baszt obserwatorium. Katarzyna ofiarowała zamek w Chaumont pięknej Dianie de Poitiers, dawnej kochance Henryka II w zamian za większą budowlę w Chenonceaux. W okresie Cesarstwa Napoleon rozkazał słynnej Madame de Stael, by zamieszkała w odległości conajmniej 40 mil od Paryża. Zamieszkała w Chaumont z gronem swych przyjaciół. W XIX wieku północne skrzydło zamku wyburzono, by umożliwić oglądanie panoramy Loary. W 1938 roku zamek wykupiło państwo. Po odnowieniu i umeblowaniu udostępniono go zwiedzającym.

Cheverny
Zamek w Cheverny to najwspanialej umeblowany zamek regionu, wzniesiony między 1625 a 1634 r. Ta doskonale symetryczna budowla, klasyczne formy i przepych komnat. Można tu zobaczyć najwykwintniejsze wyposażenie minionych epok: meble, łoża z baldachimami, tkaniny dekoracyjne, obrazy, gzymsy nad kominkami, parkiety, malowane sufity. Najbogatsze wnętrze ma Chambre du Roi (Komnata Królewska), w której nie spał żaden król ponieważ nikt taki nie zatrzymał się nigdy tutaj. zachowała się do dziś w nienaruszonym stanie ze sprzętami, obrazami i bronią. Zwyczajem dawnej arystokracji wicehrabia Arnaud de Sigalas (jego rodzina włada zamkiem od czasu zbudowania) nadal zajmuje się polowaniem z psami gończymi, a ma ich 80.W Sali Trofeów jest ponad 2000 poroży jeleni, a w galerii wiszą liczne portrety rodzinne właścicieli zamku. Z historią zamku związane jest tragiczne wydarzenie, które miało tu miejsce za panowania króla Henryka IV-ego. Oto zdradzany przez młodziutką żonę hrabia Henryk Hurault, przyłapawszy ją na gorącym uczynku, dał jej w ciągu godziny wybór rodzaju śmierci: miecz lub trucizna. Francois Chabot wybrała truciznę.

Chenonceau
W wodzie rzeki Cher odbija się Chenonceau -jeden z najpiękniej położonych zamków w dolinie Loary. Ten piękny i oryginalny zamek wybudowałw XVI-tym wieku Thomas Bohier na miejscu ufortyfikowanego, zburzonego młyna, z którego pozostała do dzisiaj wieża des Marques z prawej strony wejścia do zamku. Budowę zamku nadzorowała na początku Katarzyna BricGonnet. Swe piętno odcisnęła także Diana de Poitiers, faworyta Henryka II, której zespół zamkowy zawdzięcza ogród geometryczny i most na rzece Cher. Po śmierci Henryka jego żona, Katarzyna Medycejska, uporządkowała zamek i zwieńczyła most galerią. Rewolucję w 1789 roku zamek przetrwał dzięki Louise Dupin, żonie poborcy podatkowego, którą darzono respektem w okolicy. Gościła tu m.in. Woltera i Monteskiusza, a Rousseau był nauczycielem jej syna. W XIX wieku zamek został odrestaurowany przez Madamme Pelouse. Warto tu zobaczyć kaplicę zamkową, pokój Franciszka I z portretem Diany de Poitiers, zielony gabinet Katarzyny Medycejskiej oraz czarną komnatę Ludwiki Lotaryńskiej, pomalowaną tak po śmierci jej męża Henryka III.

Zamek Blois
Zamek w Blois był świadkiem wyjątkowo krwawych wydarzeń w dziejach Francji. Ludwik XII, król Francji, książę Orleanu i hrabia Blois, rozbudował siedzibę swoich przodków. Powstała wspaniała budowla z cegły i kamienia, przestronna i jasna, z dużymi oknami i balkonami. W kamieniu rzeźbiono inicjały i herby właścicieli: kwiaty lilii (symbolizujące króla) i cętki gronostajowe (symbol królowej Anny Bretońskiej). Złota salamandra, zdobiąca komnaty skrzydła Franciszka I, jest także jego herbem.

Ambois
Ulokowany na lewym brzegu Loary na zachód od Tours, Amboise słynie z zamku Amboise, który jest jednym z najpiękniejszych i najważniejszych w historii Francji. Żył tu Ludwik XI; Karol VIII urodził się tu i zmarł; Franciszek I i później Katarzyna Medycejska regularnie odwiedzali zamek. Zmarł tu w 1519 roku Leonardo da Vinci.

Burgundia

Dijon Dawny pałac diuków i Stanów Burgundii w Dijon jest prawdziwym sercem książęcej stolicy, która współcześnie stała się stolicą regionu. Obecnie mieści się w nim Ratusz (Hôtel-de-Ville) oraz Muzeum Sztuk Pięknych (musée des beaux-arts). Sławę swą muzeum zawdzięcza nie tylko niezaprzeczalnemu bogactwu kolekcji, ale także arcydziełom malarstwa i rzeźby średniowiecza, a zwłaszcza grobowcom książąt Burgundii. Wokół pałacu roztacza się historyczne centrum z urokliwymi placami i uliczkami, które wiją się malowniczo pomiędzy domami z pruskim murem, w cieniu wieżyc kościołów: katedry Notre-Dame, niezwykłego klejnotu z kamienia, o wyjątkowej fasadzie, w której przemiennie rzędami układają się gargulce i smukłe kolumny, zwieńczone zegarem Jacquemart; katedry Saint-Bénigne, z kryptą i olbrzymimi organami, której dostojność sięga dawnej godności opackiej; kościoła Saint-Jean zamienionego w teatr; kościoła Saint-Michel, na którego przykładzie w białym kamieniu burgundzkim łatwo prześledzić historię przemian stylu renesansowego.
Vézelay to odwieczne miejsce pielgrzymek, wzgórze, gdzie gromadzili się Krzyżowcy przed wyruszeniem na wyprawę, początek drogi dla tych, którzy udawali się do Compostelli, ale przede wszystkim cel pielgrzymów, których ściągały tutaj relikwie świętej Marii Magdaleny. Opactwo założone w połowie IX wieku przez Girarta de Roussillon, w dolinie de la Cure à Saint-Père, zostało przeniesione na wzgórze w 887 roku, aby chronić je przed atakami Normanów. Tłumy ściągały tutaj od XI wieku, od czasów potwierdzenia przez papieża autentyczności relikwii Marii Magdaleny jako towarzyszki Chrystusa.
Cluny - założone w 910 roku benedyktyńskie opactwo w Cluny było domem macierzystym kongregacji Cluny (czasem nazywanej zakonem kluniackim). Był to największy klasztor, jaki kiedykolwiek zbudowano w Europie Zachodniej. Stanowił centrum myśli politycznej, oparcie dla idei wypraw krzyżowych i hiszpańskiej rekonkwisty. Ruiny średniowiecznego opactwa Benedyktynów, oddziałujące na wyobraźnię zwiedzających

Lyon i dolina Rodanu

Vieux Lyon
Ta niewielka malownicza dzielnica leżąca nad Saoną, u stóp wzgórza Fourviere, przywodzi na myśl południowe miasteczka dzięki wąskim uliczkom zamkniętym dla samochodów, tajemnym przejściom między budynkami (słynne lyońskie traboules) i fasadom w kolorze ochry. Zabudowa otaczająca katedrę św. Jana łączy gotyk płomienisty z wytwornością renesansu. Vieux Lyon dzieli się na trzy mniejsze dzielnice z własnymi kościołem i patronami: na północy rozciąga się St-Paul, wokół katedry St-Jean, a na południu St-Georges. Najstarszym i najważniejszym zabytkiem Starego Lyonu jest Primatiale St-Jean (katedra św. Jana Chrzciciela). Świątynia, ze względów finansowych i politycznych wznoszona od XII do XV w. (boczne kaplice dobudowywano jeszcze w XV-XVII w.), stanowi świadectwo ewolucji architektury sakralnej oraz religijnych dziejów miasta. Fasada zwraca uwagę misternymi płaskorzeźbami w lukach trzech portali przedstawiającymi 300 scen biblijnych, historycznych i alegorycznych.
Beaujolais - obszar w środkowej Francji (Burgundia) i jednocześnie ogólna nazwa rodzaju czerwonego wina burgundzkiego z tego okręgu. Region ten to pas winnic, o szerokości ok. 10 km i długości 150 km, który rozciąga się na południowo-wschodnim skraju Burgundii, pomiędzy miastami Macon i Lyon. Region ten obejmuje 22 000 hektarów upraw winorośli i dostarcza ok. 1,3 mln hektolitrów wina rocznie, prawie wyłącznie czerwonego, co stanowi prawie 1/2 produkcji win czerwonych całej Burgundii. Region ten jest bardzo zróżnicowany klimatycznie i glebowo, i jedynym jego wspólnym mianownikiem jest obowiązek produkcji win z jednego tylko typu winogron - szczepu Gamay. Charakter win produkowanych tutaj jest tak samo zróżnicowany jak warunki klimatyczno-glebowe. W całym regionie produkuje się dwa dość szczególne wina o nazwie Beaujolais nouveau i Beaujolais -Primeur. Oba wypija się jak najszybciej po wyprodukowaniu, z tym że Primeur to prawdziwe młode wino, które butelkuje się niemal natychmiast po procesie winifikacji, zaś noveau jest dojrzewane przez rok. Oba wina są wypuszczane na rynek w trzeci czwartek listopada, w tzw. Święto Beaujolais.

Alpy Francuskie i Jura

Chamonix to jedna z najsłynniejszych stacji narciarskich w Alpach i na świecie. W Chamonix praktycznie wszystko zalicza się do kategorii "naj". To urocze 200-letnie miasteczko, położone u podnóża najwyższego szczytu Europy - Mont Blanc (4708 m n.p.m.) do dziś dostarcza niezapomnianych wrażeń i wspaniałych widoków. To w Chamonix w 1924 roku zorganizowano pierwsze Zimowe Igrzyska Olimpijskie, również tutaj kursuje najdłuższa na świecie kolej linowa łącząca miasteczko ze szczytem Aiguille du Midi (3842 m n.p.m.), z którego podziwiać można niepowtarzalny widok na Mont Blanc i całą Białą Dolinę. Chamonix jest Mekka narciarstwa pozatrasowego oraz wysokogórskich wypraw z nartami, to ulubiona stacja wytrawnych narciarzy. Trasy narciarskie Chamonix uznawane są za najpiękniejsze w całych Alpach. Trasa wzdłuż lodowca Argentiere, licząca blisko 8 km, z uwagi na niespotykane piękno, uznawana jest za najpiękniejszą w całym regionie. Chamonix jako jedyna narciarska miejscowość Francji zaliczona została do prestiżowego klubu "Best of the Alps" - klasyki tworzącej antologię historii sportów zimowych.
Annecy to miejscowość i gmina we Francji. Według danych na rok 1990 gminę zamieszkiwały 49 644 osoby, a gęstość zaludnienia wynosiła 3,637 osób/km². Miejscowość znana jest z odbywających się na przyległym jeziorze Lac d'Annecy sportów wodnych. Liczne kanały oraz mosty sprawiają,że to urokliwe miasteczko zwane jest alpejską Wenecją. Może pochwalić się ono pełną uroku starówką z fasadami o pastelowych barwach, zamkiem z XII w. Obok zamku, na wzgórzu znajduje się piękna katedra La Visitation.
Park Narodowy Haut-Jura - spokojne górskie wędrówki, świetne warunki do pikników nad licznymi jeziorami. Park ten zajmuje ponad 75 tys. ha, od Chapelle - des - Bois do Jeziora Genewskiego. Oprócz pięknych widoków, jakich niewątpliwie dostarczy Ci krajobraz pełen jezior, głębokich dolin i urzekających górskich stoków, czekają Cię emocje sportowe. Co roku w lutym odbywa się tutaj Transjurassienne - jeden z najdłuższych biegów narciarskich na świecie.
Ronchamp - malowniczo usytuowana kaplica Le Corbusiera, arcydzieło architektury XX w. Położona na wzgórzu de Bourlémont, kaplica Notre-Dame na Wysokości góruje nad małą miejscowością Ronchamp w regionie Haute-Saône. Jej futurystyczny kształt zaskakuje turystów i stanowi dumę mieszkańców. Zbudowana przez jednego z najbardziej znanych architektów XX wieku, Charles-Edouard Jeanneret, znanego jako "Le Corbusier", kaplica jest prawdziwym symbolem odrodzenia współczesnej sztuki sakralnej. Znane na całym świecie ze względu na swoje kształtne linie, trzy białe wieże i betonowy żagiel zamiast dachu, a także grę światła i kolorów, miejsce ściąga pielgrzymki od czasów średniowiecza.

Masyw Centralny

Vichy to słynne uzdrowisko, znane już w czasach rzymskich jako Aquae Calidae. Jego szczególny rozkwit przypada na wiek XIX. W Vichy produkowana jest - z kilku źródeł, m.in. nazwanych "Napoleon III" i "Cellestine" - znana woda mineralna. W czasie II wojny światowej siedziba kolaborującego z nazistami rządu marszałka Pétaina (tzw. rząd Vichy), któremu w tutejszej operze 10 lipca 1940 parlament francuski przekazał pełnię władzy.
Vulcania - park tematyczny poświęcony wulkanom i zjawiskom wulkanicznym, położony na terenie wygasłego pasma wulkanicznego Chaîne des Puys w Masywie Centralnym. Obiekt położony jest na terenie gminy Saint-Ours-les-Roches (15 km na zachód od Clermont-Ferrand), w Owernii, w środkowej Francji. Vulcania została otwarta w 2002, a inicjatorem jej budowy był Valéry Giscard d'Estaing, prezydent regionu Owernii, wcześniej prezydent Francji. Choć pomysł na realizację takiego parku istniały wcześniej, m.in. proponowano wykuć go we wnętrzu wulkanu Puy de Dôme. Projekt Vulcanii spotkał się z krytyką, m.in. ekologów. Vulcania ma również kłopoty finansowe, gdyż liczba zwiedzających nie osiągnęła planowanego poziomu. W 2004 odwiedziło park 420 tys. osób, mimo to Vulcania wykazała straty w wysokości 1,7 mln euro. W 2005 Vulcanię odwiedziło 355 tys. gości. Podjęto wówczas decyzję o redukcji personelu obsługującego park. Vulcania postawiła sobie za cel połączenie rozrywki dla całej rodziny z poszerzaniem wiedzy o zjawiskach wulkanicznych. Proponuje kilkanaście sal, w których można poznać geologię Ziemi, zobaczyć skutki erupcji wulkanicznej, przeżyć trzęsienie ziemi, itp. Główny architektem parku był Austriak Hans Hollein. Większość sal znajduje się pod ziemią, jedynie stożek wulkaniczny - symbol parku - oraz budynek restauracji znajdują się na powierzchni. Ideą parku było harmonijne wkomponowanie się w krajobraz.

Limousin, Dordogne i Quency

Dolina Vezere - region znajdujący się w dolinie Vézere, w okolicach miasta Eyzies-de-Tayac, jest jednym z największych odkryć archeologicznych z epoki prehistorycznej. Obszar wpisany na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO rozpościera się na powierzchni trzydziestu na czterdzieści kilometrów. Tutejsze, odkryte w 1863 roku, bezcenne znaleziska, malowidła oraz rzeźby naścienne zmieniły całkowicie spojrzenie na dzieje ludzkości w czasach prehistorycznych.
Poszukiwania archeologiczne dowodzą, że człowiek z Cro-Magnon ( homo sapiens) używał wielu różnych narzędzi takich jak krzemień, kości, rogi zwierząt a także korzystał z licznych rodzajów broni, na przykład miotaczy oszczepów, sagajów, harpunów. Odkrycia w Perigord dają również informację o duchowości ówczesnych ludzi, i ich umiejętności używania symboli. Człowiek z Cro-Magnon chował zmarłych, ozdabiając ich ciała muszlami. Tworzył także rzeźby naścienne, jak Wenus z Laussel odkryta obok miasteczka Marquay, przedmioty sztuki użytkowej takie jak rzeźbione laski, lub inne zdobione narzędzia nie zapominając oczywiście o malowidłach i rzeźbach znajdujących się w grotach. Apogeum sztuki myśliwych epoki prehistorycznej przypada na okres madaleński1. Najpiękniejsze malowidła znajdują się w grotach: Lascaux, Rouffignac, Font-de-Gaume, Combarelles. Duża liczba rzeźb i przedmiotów sztuki przenośnej znajduje się w schronieniach w Cap-Blanc oraz w Poisson. Grota w Lascaux: jest to najsłynniejsza z grot w Dolinie Vezere. Została ona odkryta przypadkiem w 1940 roku przez czworo nastolatków szukających zaginionego psa. Dzięki temu odkryciu, w regionie nasiliły się poszukiwania archeologiczne, a w miarę nowych znalezisk, rosła popularność regionu i rozwijała się turystyka. Z tymi zmianami związany był także wzrost liczby zwiedzających. Ogromna liczba turystów odwiedzających grotę spowodowała jednak zachwianie panujących wewnątrz warunków klimatycznych, co było bardzo niekorzystne dla znajdujących się tam malowideł. Grota została więc zamknięta, w 1963 roku, przez ówczesnego ministra kultury. Jednak już w 1983 roku otwarto grotę Lascaux 2, będącą jej wierną kopią. Prawdziwa grota Lascaux składa się z dwóch dużych pomieszczeń zwanych Rotundą i Absydą, oraz kilku mniejszych galerii. Uważa się, że grota nie była ona zamieszkiwana lecz prawdopodobnie służyła za sanktuarium. Ściany są ozdobione setkami wydrapywanych rysunków i malowideł w kolorach brunatno-czerwonych, żółtym, brązowym i czarnym, które datuje się na okres między 16000 a 12000 lat p.n.e. Malowidła te przedstawiają głownie zwierzęta: bydło, jelenie, konie, zwierzęta kotowate, a także nosorożce i legendarne jednorożce. wielkiego czarnego tura pędzącego w galopie. Oprócz tego we wszystkich grotach, obok sylwetek zwierząt widnieją abstrakcyjne symbole, których znaczenia nie udało się jak dotąd zinterpretować. Grota w Rouffignac jest również bardzo znana i w przeciwieństwie do Lascaux można ją zwiedzać. Jako że jej długość sięga 10 km turyści przemieszczają się elektryczną kolejką. Ściany pieczary pokryte są licznymi malowidłami przedstawiającymi zwierzęta, głównie mamuty, stąd grota zwana jest także "Grotą stu mamutów". Grota w Font-de-Gaume, odkryta w 1901 roku również zawiera malowidła zwierząt oraz znaki podobne do tych odnalezionych w Lascaux. Przedstawiono tutaj bardzo dużo bizonów, czasami w towarzystwie mamutów. Grota Combarelles przedstawia również liczne malowidła zwierząt, ale znana jest przede wszystkim ze scen przedstawiających szczególnie kobiety.
Cahors, winnice położone na piaszczystych tarasach rzeki Lot. Wytwarzane minimum w 70% z gron Cot Noir oraz z Merlot, Tannat i autentycznego lokalnego szczepu zwanego Jurançon Noir. Auxerrois musi być wspomagany innymi szczepami, ponieważ sam daje wina niezwykle głębokie, atramentowe i sztywne. W Średniowieczu były to wina niezwykle cenione. Cahors położony jest nad rzeką Lot, która była idealną drogą wodną umożliwiającą eksport win do Europy północnej. Istnieją wzmianki historyczne, że w Londynie pijano Cahors już w początkach XIII wieku. Kres temu położyła, niestety, Wojna Stuletnia. To czarne wino było niezwykle cenione w Rosji, a ten typ wina produkuje się do dziś na Krymie. Tradycyjnie wina z Cahors są ciemnokarmazynowe, przechodzące w czerń o aromacie trufli, ambry, dębu i tytoniu. W początkach XIX wieku znane było w Europie jako czarne wino z Cahors, dziś uważane jest za zbyt ekstraktywne, dlatego celowo łagodzi się jego smak.
Gouffre de Padirac ( Otchłań Padirac) - tak można przetłumaczyć tę nazwę z francuskiego. Niektórzy określają to miejsce również jako Dziurę w Ziemi. Goufrre de Padirac robi ogromne wrażenie. Z zewnątrz widać za ogrodzeniem ogromną dziurę w ziemi, porośniętą roślinami. Znajduje się tam winda, którą zwiedzający zjeżdżają na samo dno 75-metrowej Gouffre. Kiedy spojrzy się z jej dna w górę, zobaczy się tylko niewielką, jasną plamę nieba i ściany skał, porośniętych zwieszającymi się z góry bluszczami. Metalowe, śliskie schody prowadzą do dziury w skale, która jest wejściem do jaskini. Zjazd windą w głąb Ziemi, przejście przez ten długi, mroczny, oświetlony pojedynczymi lampami korytarz, wprowadza w poważny nastrój. Jaskinie zwiedza się łodzią. Brzegi rzeki która się płynie stanowią pionowe skały, wyżłobione przez wodę. Najbardziej jednak zachwyca widok różnokolorowych warstw skał- odcienie żółci, brązów, beżów. Parę metrów dalej znajduje się duża jaskinia, która również robi niesamowite wrażenie.Rwąca część podziemnej rzeki, wpadająca gdzieś w dół w skały, jeziorko utworzone przez nią i kaskada stworzona przez naturę przez tysiące lat, stalaktyty, stalagmity, niektóre ogromne. Największa komnata miała wysokość 93 m - zwiedza się ją idąc metalowymi schodami i platformami z dołu pod prawie samo sklepienie. Kolory i kształty….niemożliwe, by to opisać słowami.

Wybrzeże atlantyckie

Bordeaux z łatwością urzekło komisję Unesco. Posiada 347 zabytków historycznych, wydzielony sektor o powierzchni 150 ha pod ochroną oraz 3 kościoły (Saint-André, Saint-Michel, Saint-Seurin), które już należą do światowego dziedzictwa w ramach przystanków na Szlaku św. Jakuba z Compostelli. Ta stolica departamentu Gironde, perełka architektury XVIII w., zawdzięcza jednak swój splendor architektom różnych epok tj.: Jacquesowi Gabrielowi (Allées de Tourny), Victorowi Louis (Grand Théâtre), Jacquesowi d’Welles (stadion miejski) oraz Richardowi Rogersowi, który jest twórcą centrum Beaubourg w Paryżu i Trybunału Sądu Najwyższego Bordeaux. Poza niewątpliwymi walorami architektonicznymi, do wyboru w Bordeaux znajdują się atrakcyjne i tętniące życiem dzielnice: wąskie uliczki dzielnicy Saint-Michel o architekturze z lat 60-tych i 70-tych zwane Meriadeck to symbole miasta, które potrafiło iść z biegiem czasu nie tracąc swojego charakteru i swojej tożsamości.
Arcachon to miejscowość i gmina we Francji, w regionie Akwitania. Jest to popularne kąpielisko z łagodnym klimatem, na wybrzeżu atlantyckim południowo-wschodniej Francji.
Wyspa Re to popularny region turystyczny. Klimat i nasłonecznienie są zbliżone do reszty południowego wybrzeża Francji. Jednakże specyficzna dla wyspy jest lekka, ożywcza bryza. Z drugiej strony, woda w morzu wokół wyspy jest stosunkowo chłodna. Wyspa liczy około 16 tysięcy stałych mieszkańców, a w sezonie letnim przebywa na niej do 160 tysięcy osób jednocześnie. Na wyspie jest dobrze rozwinięta sieć szlaków rowerowych, z tego powodu większość stałych mieszkańców nie używa samochodów. Baza turystyczna również jest dobrze rozwinięta, a sporo turystów decyduje się spędzić na wyspie całe wakacje.
Nantes uchodzi za najprzyjemniejsze do życia miasto we Francji. Ponad tysiąc hektarów ogrodów i zielonych przestrzeni - średnio 37 m kw. na mieszkańca. 335 km szlaków rowerowych - plakaty promują jazdę rowerem hasłem prosto z "Alicji w krainie czarów" - "Wynajmij mnie!". Najważniejsze punkty położonego u ujścia Loary miasta, zwanego niegdyś "Wenecją Zachodu", łączą wodne autobusy. Choć większość licznych dopływów tej rzeki zasypano, pozostało 150 km szlaków wodnych - Erdre, Sevre, Chezine oraz kanał St. Félix. Wszędzie niska, przyjazna ludziom zabudowa (poza wybrykiem w postaci 144-metrowego budynku Tour de Bretagne w środku miasta). Patia, kwieciste skwery. Liczące 278 tys. mieszkańców Nantes (w tym 50 tys. studentów) jest drugim po Paryżu centrum kulturalnym Francji. Tu ma swoją siedzibę najsłynniejszy teatr uliczny świata - trupa Royale de Luxe. Ponad 100 tys. widzów gromadzą jej przedstawienia z udziałem gigantycznych drewnianych marionetek (m.in. żyrafa, mała olbrzymka, słoń), które przemierzają ulice miasta. Na południowym przedmieściu Rezé słynny Le Corbusier stworzył w 1955 r. humanistyczny Promienny Dom (Maison Radieuse) z plamami koloru na surowym betonie. Ten potężny, otoczony zielenią blok mieszkań socjalnych ma wewnętrzne ulice, przedszkole na dachu, bibliotekę (miał też być basen, piekarnia, centrum handlowe i dostawca mleka, by spełniać wszystkie potrzeby 2 tys. mieszkańców). Surrealista André Breton powiedział kiedyś, że obok Paryża Nantes to jedyne miasto we Francji, gdzie człowiekowi może przytrafić się coś wartego zachodu...

Pireneje

Lourdes to miasto w południowo-zachodniej Francji położone nad rzeką Gave de Pau. Lourdes to największy we Francji i jeden z największych na świecie ośrodków kultu maryjnego i cel pielgrzymek, odwiedzany rocznie przez 6 mln osób z całego świata. Według nauki kościoła rzymsko-katolickiego 11 lutego 1858 r. przy jaskini Massabielle 14-letniej Bernadecie Soubirous objawiła się Matka Boża. W miejscu tym w roku 1874 wzniesiono statuę Madonny z Lourdes, potem neogotycką bazylikę. Sama Bernadette Soubirous wstąpiła w 1866 roku do klasztoru Nevers, a w 1933 r. została kanonizowana. Lourdes ma bardzo rozwiniętą infrastrukturę turystyczną. W mieście jest wiele zabytków, m. in. zamek z XIV wieku, dwupoziomowy kościół z drugiej połowy XIX wieku, neobizantyjski kościół Różańcowy z końca XIX wieku, podziemna bazylika Św. Piusa X.
Pirenejski Park Narodowy to jeden z sześciu terenów o tym statusie we Francji, ciągnie się na dystansie 100 km wzdłuż granicy francusko-hiszpańskiej, od Vallée d`Aspe na zachodzie po położoną na wschodzie Vallée d'Aure. W różnych miejscach osiąga szerokość od 1,5 do 15 km. Utworzony w 1967 r. park o powierzchni 457 km2 obejmuje swym zasięgiem 230 górskich jezior, a także najwyższy szczyt w Pirenejach francuskich - Sommet du Vignemale (3298 m). Prawie 12% powierzchni parku zajmują lasy. Tutejsze rzeki i kaskady zasilane są nie tylko górskimi strumieniami, ale i obfitymi, głównie śnieżnymi opadami, które w ciągu roku osiągają poziom 2000 mm. Roślinność francuskiej części parku jest bardziej bujna, a klimat bardziej wilgotny niż na terenach po stronie hiszpańskiej.
Gavarnie. Znajduje się tam lodowcowy cyrk w Pirenejach o dnie na wysokości 1350 m i ścianach o wys. ponad 500 m . W pobliżu Gavarnie usytuowany jest najwyższy wodospad w Europie ( Gavarnie), mający wysokość 421 metrów. Jest to mniej, niż połowa wysokości najwyższego wodospadu świata - Salto del Angel.

Prowansja

Awinion miasto na południu Francji u podnóża malowniczego wapiennego wzgórza, na lewym brzegu Rodanu. Nad miastem góruje potężny zamek papieży (Palais des Papes). Miasto jest dużym centrum kulturalnym i turystycznym. Corocznie od 1947 roku w Awinionie odbywa się znany festiwal teatralny (Festival d'Avignon). Od roku 1309 Awinion stał się siedzibą papieży. Wraz z otaczającymi ziemiami należał do królestwa Sycylii (dynastia andegaweńska). W latach 1378-1408 w Awinionie rezydowali antypapieże. W roku 1348 Papież Klemens VI kupił tę posiadłość od królowej Joanny I Sycylijskiej za 80 tys. złotych guldenów i była w rękach papiestwa do roku 1791, kiedy podczas niespokojnych czasów Rewolucji Francuskiej została włączona do Francji. Papieże, którzy rezydowali w Awinionie: Klemens V, Jan XXII, Benedykt XII, Klemens VI, Innocenty VI, Urban V, Grzegorz XI. Pałac Papieski (Palais des Papes)w przeszłości był siedzibą papieży (od XIV do XVIII wieku). Zbudowana z białego kamienia warownia jest największą gotycką budowlą w Europie (powierzchnia 15 tys. m²). W kompleksie znajdującym się na Rocher des Doms znajduje się obok tzw. Mały Pałac (Petit Palais), zamieszkiwany niegdyś przez kardynałów. Inne budowle to XIII-wieczna romańska katedra (Notre Dame des Doms) z freskami Simone Martiniego, Ramparts oraz XII-wieczny most Pont St-Benézet. Cały kompleks o znacznej wartości historycznej został w 1995 roku wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Arles słynie nie tylko z zabytków pamiętających czasy Rzymian. Tutaj van Gogh namalował swoje słynne "Słoneczniki". Arles leży na południu Francji, zaledwie 36 km od Awinionu, ale żyje jakby w innym rytmie. Awinion - średniowieczna stolica papieży - pełen jest dziś zgiełku i tłumu turystów. Natomiast Arles, choć także odwiedzane przez turystów, nie straciło urody i spokoju prowincji. W tym 50-tysięcznym mieście nad Rodanem antyk, średniowiecze, wieki XVII-XIX i współczesność łączą się w zdumiewającą całość. Zabytki: z czasów rzymskich - teatr ( I w.), amfiteat ( II w. ) o średnicy 136 m, mieszczący 26 tys. widzów, mury obronne, nadbudowane w średniowieczu, nekropola Aliscamps (Pola Elizejskie), adaptowana w IV w. przez chrześcijan, termy Konstantyna Wielkiego (IV w.); kościoły - St.-Trophime (1152-1180, XV w.), St.-Honorat w stylu romańsko-prowansalskim (XII w.), Ste-Anne (XVII w.) z lapidarium, sarkofagami, posągami i mozaikami rzymskimi; pałac gotycki (XV w.), obecnie Muzeum Arlaten; dawny budynek zakonu Joannitów (XV w.), obecnie Musée Réattu z kolekcją m.in. rzeźb É. A. Bourdelle'a, O. Zadkine'a oraz gobelinami flamandzkimi Cuda świata (XV w.).

Marsylia

Kosmopolityczna Marsylia, to drugie pod względem liczby mieszkańców miasto Francji. Zarówno w wyglądzie tego portowego miasta, jak i jego atmosferze ujawnia się szczególny urok Prowansji. Ktoś, kto kiedykolwiek słyszał o tym drugim co do wielkości francuskim mieście powinien poczuć dreszczyk emocji na myśl o bliskim z nim spotkaniu. Marsylia cieszy się złą sławą. Opowieści o niej krążą zarówno wśród Francuzów, jak i obcokrajowców. Łatwiej tu niż gdzie indziej stracić portfel albo zęby i choć trzeba oddać sprawiedliwość marsylskiej policji, bo w okolicach Starego Portu i w najbardziej ruchliwych punktach miasta patrol jest wzmożony, to lepiej unikać prowokujących zachowań i nadmiernej swobody podczas wieczornej wędrówki, zwłaszcza przez mroczne zakątki dzielnic biedoty. Marsylczycy ostrzegają przed spacerami w centrum pomiędzy Cours Belsunce, La Canebiere, bd Dougommier - to miejsce należy do szczególnie niebezpiecznych. Na skalistej wysepce If, położonej w odległości 3,5 km od wejścia do portu w Marsylii wznosi się otoczony umocnieniami z XVII w, a zbudowany sto lat wcześniej zamek o nazwie Château d’If. Pełniąca funkcje więzienia budowla zyskała ponura sławę dzięki popularnej powieści Dumasa Hrabia Monte Christo. Umieszczano tu więźniów politycznych i setki protestantów, z których wielu zginęło w tutejszych lochach. W tej byłej fortecy więziono też bohatera rewolucji Mirabeau, rewolucjonistów z 1848 r i komunardów 1871 r.

Lazurowe Wybrzeże i Monako

Nicea to gwarne modne miasto, uważane za stolicę regionu. Jest wyjątkowo atrakcyjnym miejscem do zwiedzania i spacerów. W mieście można znaleźć tanie noclegi, a do innych popularnych miejscowości Riwiery, jak Cannes czy Monako szybko i łatwo dostać się pociągiem lub autobusem. Wbita w Zatokę Aniołów (Baie des Anges), słynie ze specyficznego mikroklimatu, ze względu na otaczające ją ze wszystkich stron wzgórza, stanowiące naturalną ochronę przed wiatrem. Słońce świeci tu przez 320 dni w roku, a mistral nie jest tak dokuczliwy, jak gdzie indziej na wybrzeżu. Niedaleko od centrum jest wspaniała plaża i czysta woda. Ale to nie jedyny powód, dla którego miasto jest okupowane przez turystów. Ma do zaoferowania wspaniałe muzea, jakim niewiele dorówna w całej południowej Francji. Nicea, wyzywająca i zuchwała, przyciąga młodych turystów, o czym świadczy rosnąca liczba schronisk młodzieżowych. Szukający spokoju i ciszy powinni raczej omijać to rozległe miasto, bo z pewnością ich tu nie znajdą - nie zawiodą się za to poszukiwacze przygód i mocnych wrażeń.
Cannes - jest jednym z największych i najpiękniejszych francuskich ośrodków turystycznych, to jedno z tych miast Lazurowego Wybrzeża, których popularność znacznie wzrosła w I połowie XIX w. Efekty popularności dają o sobie znać i dziś trudno znaleźć wolny skrawek na maleńkiej plaży publicznej, gdyż prawie wszystkie zajęte są przez hotele i restauracje stojące przy bd de la Croisette. Na tym najsłynniejszym bulwarze Cannes przez cały dzień odbywa się prawdziwa rewia mody. Ale reżyserzy oraz największe gwiazdy światowego kina przyjeżdżają tu zwykle tylko na Międzynarodowy Festiwal Filmowy. Nonszalancko wydawane pieniądze odwiedzających Cannes zamożnych turystów umożliwiają prosperowanie drogich hoteli, ekskluzywnych butików czy luksusowych jachtów o rozmiarach małego transatlantyku. Warto wybrać się do Cannes choćby na jednodniową wycieczkę, aby popatrzeć na piękne przystanie, zatoki, wzgórza Le Suquet i promenadę biegnącą wzdłuż słonecznej plaży. Cannes zdobyło sławę dzięki licznym festiwalom i innym wydarzeniom kulturalnym. Najgłośniejszy, odbywający się w połowie maja 10-dniowy Międzynarodowy Festiwal Filmowy jest chyba najbardziej ekstrawaganckim wydarzeniem na Lazurowym Wybrzeżu. Prócz jednego tylko muzeum (etnograficznego) jest tu kilka snobistycznych galerii sztuki. Ludzie przyjeżdżają do Cannes przez cały rok, ale główny sezon turystyczny przypada na okres od V do X. Cannes jest naprawdę uroczym miastem, o czym można się przekonać o każdej porze roku, gdy wyjdzie słońce. Trudno zapomnieć zimowy widok z Corniche de l’Estérel na Cannes na tle pokrytych śniegiem szczytów Alp.
Monako - to jedno z najmniejszych państw świata. Położone jest między Morzem Śródziemnym a stromymi wzgórzami południowo-wschodniej Francji. Terytorium Księstwa Monako jest gęsto zabudowane: miasto, stolica Monako i Monte Carlo. Mała część terytorium Monako sprawia, iż jedynym miejscem gdzie rozwinął się jakoś przemysł jest Fontveille. Monako to niewątpliwie duża atrakcja turystyczna dla wszystkich turystów. Większość tam organizowanych wycieczek z Polski to wycieczki autokarowe z jednodniowym zwiedzaniem, gdyż znajduje się ono na trasie prowadzącej do Włoch (Wenecji) oraz na Lazurowe Wybrzeże Francji (Cannes). Główne atrakcje Monako to, Pałac Książęcy i Plac Pałacowy, Katedra Saint Nicolas, Muzeum Oceanograficzne im. J.Y Cousteau, Kasyno Monte-Carlo, Ogród Egzotyczny oraz Grand Pix Monako i Rajd Monte-Calro.

Pałac Książęcy i Plac Pałacowy
Twierdza obronna rodziny Grimaldich wybudowała został w 1215 roku a następnie w XIII wieku przekształcona została na pałac. Główne wejście pałacowe to monumentalna brama, której strzegą karabinierzy książęcy oraz liczne rozmieszczone na ulicach kamery. Bramę to prowadzi do Podwórca Honorowego (Cour d'Honneur), na którym w lecie odbywają się koncerty z udziałem m.in. Orkiestry Filharmonicznej z Monte-Carlo. Wnętrza Pałacu Grimaldich tworzy 19 komnat, z których udostępnione zwiedzaniu jest aż 15, ale tylko wtedy gdy Książę jest poza Monakiem co symbolizuje brak flagi na maszcie. Natomiast gdy książę wjeżdża do Monako, na maszcie pojawia się jedna flaga, a kiedy znajduje się w pałacu dwie. Mury pałacu posiadają osiemnaście armat i stosy kul, które dziś stanowią atrakcje turystyczną, a niegdyś wykorzystywane były do obrony zamku i Księstwa. Straż przed rezydencją pełni honorowa gwardia księcia a codziennie o 11:55 odbywa się tu tradycyjna zmiana warty.

Katedra Saint Nicolas
Katedra wykonana jest z kamienia La Turbie i Brescii i powstała w latach 1875-1884 w miejscu dawnego kościoła Saint Nicolas. Do katedry prowadzi wielka brama a w jej wnętrzu znajdują się grobowce książęce w tym grób tragicznie zmarłej księżnej Grace Kelly. Kaplica "Najświętszego Sakramentu" zdobią piękny ołtarz, wykonany z czerwonego, pozłacanego orzecha dzieła malarza Brea z Nicei.

Muzeum Oceanograficzne im. J.Y. Cousteau. Muzeum to założone zostało przez Alberta I, słynnego oceanografa a nazwa pochodzi od chyba najbardziej znanego w świece podróżnika J.Y Cousteau.